Tja, wat moet je er van zeggen? De glazen bol blijkt wat ondoorzichtig. Na de eerste periode van aanpassen en veel hoop en energie, merk je dat de vertwijfeling hier en daar toeslaat. Het duurt toch langer dan verwacht, gaat een vaccin wel werken, de recessie komt eraan…
Ongetwijfeld zal het onzeker blijven, grote bedrijven zetten ook in de toekomst in op maximaal 2 dagen per week op kantoor. Dat betekent veel voor cateraars, vervoersmiddelen en vastgoedprijzen. Medewerkers die wij spreken, reageren verschillend. De één geniet er van, de ander heeft moeite met de onzekerheid. De één werkt minder hard, de ander raakt uitgeput.
Maar wat ik overal hoor is dat we meer genieten van de natuur. Nederland is prachtig, vakantie in eigen land is aan te raden. Zou de coronacrisis toch eindelijk voor elkaar krijgen waar we al zo lang op hopen? Dat we een andere definitie van succes gaan krijgen? Een definitie die succes niet afmeet aan bezit en macht? Dat succes betekent dat we de tijd nemen om van onze omgeving te kunnen genieten? Een wijze Engelse vrouw die ik interviewde (daarover later dit jaar meer!) wees me op een prachtig gedicht. Voordat ik je een goede vakantie wens, vraag ik je onderstaand pareltje uit 1911 van William Henry Davies te lezen en ter harte te nemen.
Leisure
What is this life if, full of care,
We have no time to stand and stare?
No time to stand beneath the boughs,
And stare as long as sheep and cows:
No time to see, when woods we pass,
Where squirrels hide their nuts in grass:
No time to see, in broad daylight,
Streams full of stars, like skies at night:
No time to turn at Beauty’s glance,
And watch her feet, how they can dance:
No time to wait till her mouth can
Enrich that smile her eyes began?
A poor life this if, full of care,
We have no time to stand and stare.
– – –
