Deze column schrijf ik vanaf mijn vakantieadres, terwijl ik met mijn vrouw en kinderen van 12, 14 en 16 jaar in Spanje zit. De kinderen van 14 en 16 hebben nog een vriendje en vriendinnetje mee, dus we kunnen van een team spreken. Een team van 7. Nu even de stap naar teamenergie. We hebben het als Lifeguard altijd over recovery, performance, survival en burn-out energie, zie het model hieronder.
Daarnaast is een vaak terugkomend thema work-life balance en hoeveel tijd je aan je gezin besteedt. Het leek me wel eens aardig om de energie van mijn gezin, als vakantievierend ‘team’, tegen de kwadranten af te zetten.
Performance en recovery energie liggen dicht bij elkaar in de vakantie: heerlijk om samen echt iets te doen, bijvoorbeeld: surfen, een spelletje in het zwembad, 30 seconds, kaarten, vrienden bezoeken, samen eten en lachen. Of om eindeloos te slapen – met name de kinderen dan. Dat geeft mijn vrouw en mij de mogelijkheid om ‘s-ochtends lekker naar het strand te lopen, even te zwemmen, een kopje koffie te drinken samen en als we dan terug zijn, worden de kinderen wakker. We lezen veel en ik moet je eerlijk bekennen dat ik het ook wel lekker vind om dagelijks een uurtje te werken. Het voelt niet echt als werken: ik ben een beetje aan het nadenken over de ontwikkelingen in de markt en aan het bijlezen, ik luister podcasts of bekijk wat interessante youtube filmpjes.
Maar het moet me ook van het hart dat in mijn vakantie momenten van survival en burn-out energie zitten.
Pubers zijn interessante wezens, en waarschijnlijk was ik zelf als puber net zo als mijn kinderen nu. Behoorlijk egocentrisch, afzetten tegen je ouders, lekker je eigen gang gaan, nauwelijks meehelpen tenzij het nadrukkelijk gevraagd wordt, ontzettend onaardig tegen elkaar doen. Ik kan er echt narrig van worden. En dan helpen de mobiele telefoons en ipads ook niet natuurlijk. Daardoor kom ik dan bijna in mijn burn-out energie en het gezin met mij, als ik of mijn vrouw er weer wat van zeggen. Ik heb geen zin om de hele tijd te controleren dat ze niet te lang op die dingen moeten zitten. Mij bekruipt dan het gevoel van “ik heb ook vakantie!”. Mijn kreten als ”Lees eens een boek, ga wat doen!” lijken in die gevallen aan dovemans oren besteed. Wat doe ik fout als opvoeder, vraag ik me af. Maar gelukkig zijn er ook weer momenten van hoop, als bij andere mensen wel helpen afruimen en hartelijk danken voor het eten. En we hebben nu toch echt keiharde regels voor het telefoongebruik ingesteld. En dan zijn kinderen nog voldoende creatief merk ik. Een ouder is snel tevreden bij een beetje blijk van ontwikkeling in de prefrontale cortex van zijn pubers.
Zo is deze vakantie een verdere introductie op het leven – een nieuwe fase in mijn bestaan en dat van mijn vrouw. En zo ben ik blijvend nieuwsgierig hoe mijn kinderen zich zullen ontwikkelen en wat mijn rol, en die van mijn vrouw, daarin zal zijn. En of we onze energie goed kunnen blijven managen natuurlijk.