Het goede nieuws van deze corona crisis is dat het de moeite waard is om weer eens ouderwets goed door te denken. Iedereen heeft het er over dat crises kansen geven en dat zaken veranderen, maar het stokt vaak bij ‘thuiswerken is here to stay’. En ‘we zullen waarschijnlijk minder kantoorpanden nodig hebben’. Maar laten we eens een beetje doordenken over enkele ontwikkelingen tijdens en na de corona crisis, wat betekenen die nu?
Een recent artikel in de NY Times haalt onderzoek aan dat twee dagen in de week thuiswerken prima is, maar dat langer ten koste gaat van het onderling vertrouwen in het team. En opvallend is dat er frequent sociaal contact is tussen collega’s die elkaar goed liggen, maar veel minder met collega’s die je toch al minder zag. Logisch misschien, maar er wordt ook een link gelegd met creativiteit. Blijkbaar ontstaan meer creatieve ideeën als groepen of mensen elkaar ontmoeten/spreken die elkaar normaal gesproken niet zo veel zien. Omdat er dan als het ware inzicht in elkaars werelden ontstaat en er nieuwe verbindingen worden gelegd. Wat wij creativiteit noemen. De vraag is dus of we over een maand of 12 nog veel nieuwe ideeën hebben als dit zo doorgaat. Of moeten we toch iets organiseren zodat verschillende mensen elkaar blijven ontmoeten?
Een ander doordenk punt. Als je maar twee dagen per week op kantoor hoeft te zijn, gaan veel meer mensen buiten wonen. Twee keer per week zonder files naar kantoor en de rest lekker vanuit een tuinhuisje bij je grote woning op het platteland is een aantrekkelijk scenario. Wat gaat dit betekenen voor huizenprijzen, stadsontwikkeling en de buitengebieden? Waar gaan we in investeren als overheid?
Tenslotte, de zorg? Acute zorg, inclusief zorg tijdens een pandemie, is een overheidstaak zou je kunnen stellen. Die is verplicht om haar burgers voldoende zorg te kunnen bieden in dit soort situaties. Hoe gaan we dit inrichten? Komen hier speciale centra voor? Zijn er opschalingsmogelijkheden, zowel in apparatuur als menskracht? Er is al een idee geopperd om cabinepersoneel in de luchtvaart om te scholen tot een bepaalde mate van IC verpleegkundige. Maar gaat dat ook betekenen dat we planbare zorg meer aan de markt overlaten, zoals nu bijvoorbeeld met de Bergman-klinieken? En hoe zit het met zorg voor chronische patiënten en leefstijlbevordering? Is dat een taak voor ziekenhuizen of gaan we dat anders inrichten? Genoeg scenario’s te bedenken.
Dit zijn maar een drietal onderwerpen, maar er is een hoop om over door te denken. Ik raad het iedereen aan deze zomer!