Mijn debuutcolumn voor de nieuwsbrief. Wat ga je opschrijven? Ga je dan opschrijven dat er als nieuwe CEO – opvolger van Mikkel Hofstee – veel op je afkomt? De onvermijdelijke uitdaging van nog meer belangrijke en soms moeilijke beslissingen? Dat je al het gevoel had dat je hard werkte maar dat er nog een hoger niveau van toewijding mogelijk blijkt? Dat zal vast iets tijdelijks zijn, of niet? En dan de gedachte: ‘hoe houd ik dit vol?’
Gelukkig ‘zitten we hier op’ bij Lifeguard. De eerste maanden waren erg hectisch. Wat me opviel was dat collega’s op een bepaald moment naar me toe kwamen of het allemaal lukte. Ze zagen me van meeting naar meeting rennen, en vroegen zich af of ze ergens bij konden helpen. ‘Ja en nee’, ging door mijn hoofd. Als er wat minder meetings zouden zijn, zou ik meer tijd over hebben voor taken die volgen uit de meetings. Prioriteiten stellen dus.
Ik ben toen anderhalf uur met twee collega’s in een vergaderruimte gaan zitten en alles wat ik deed geplot in een Eisenhower-matrix (nu (zelf) doen/plannen/delegeren/elimineren). Op basis daarvan heb ik mijn agenda opgeschoond. Alleen al het annuleren of verplaatsen van afspraken gaf lucht en een gevoel van meer controle.
Het lukte me zelfs om af en toe tussendoor een rondje te rennen. In mijn achterhoofd zat namelijk ook dat ik me met drie vrienden had ingeschreven voor de marathon van Rome* en ik liep hopeloos achter met de trainingen. Maar door vaker te gaan rennen kreeg ik ook meer mentale rust. Werd ik productiever zodra ik terugkwam, want ik kon me beter focussen.
Dit is voor mij één van de onderdelen van een vitale leider zijn. Het helpt me om effectiever te zijn en ik zit beter in mijn vel, waardoor ik leuker en toegankelijker ben voor mijn collega’s en gezin. Heel fijn, vooral als ik toch weer in de valkuil trap om van meeting naar meeting te rennen.
* Voor de liefhebber: de Rome-marathon is achter de rug en ik kijk met een goed gevoel terug op de race (3:07:54). En wat een voorrecht om door dit openluchtmuseum te rennen!
