Denkend aan al die ouders met jonge kinderen de afgelopen weken, bekroop me een diep gevoel van empathie en medeleven. Maar er zat ook een zelfzuchtige kant aan, waar ik me een beetje voor schaamde. Die ouders moesten alle ballen (werk, school, privé) in de lucht houden – mijn kinderen zijn ‘gelukkig’ al wat ouder, waardoor mijn leven best relaxed is. Mijn uitdaging zit er in dat ik mijn kinderen ‘verticaal’ de les laat volgen in plaats van horizontaal. Ik maak me nu al grote zorgen over doorligplekken bij jongeren als gevolg van digitaal onderwijs.
Maar goed, aangemoedigd door één van onze eigen trainingen om een nieuw ritueel te creëren, bedacht ik me dat ik uit solidariteit maar moest gaan leren jongleren. Na de nodige opstartproblemen – mijn bestelling zat waarschijnlijk vast in China – kreeg ik toch drie prachtige jongleerballen thuisgestuurd. Ik had natuurlijk, zoals een collega adviseerde, netpanty’s met rijst kunnen vullen. Bij mijn gedachten aan netpanty’s moet je dan hele grote rijstkorrels hebben, maar dat terzijde.
Wat ben ik blij met mijn jongleerballen! In de eerste plaats, ze zijn meedogenloos! Als je je aandacht er niet bij hebt, dan vallen ze meteen op de grond. Dus focus is belangrijk. Dat op de grond vallen, is voordeel twee: ik maak denk ik zo’n 100 squads per dag als ik de balletjes soepel van de grond opraap, waarbij ze de opvallende eigenschap hebben vaak onder de bank te rollen. Terwijl ze helemaal niet zo rollerig zijn met die rijsvulling. Ten derde, als je teveel met het resultaat bezig bent, lukt het niet. Het moet echt stap voor stap, er komt een element van loslaten en vertrouwen bij. Incrementele groei. En ten vierde, het legt allerlei nieuwe verbindingen aan in onze hersenen die gelukkig op hogere leeftijd ook nog een grote mate van plasticiteit hebben.
Dus als ik dit allemaal op een rijtje zet, is jongleren net als ‘homeschooling’: je moet je aandacht er bij houden, een hoop dingen oppakken, durven loslaten en vertrouwen, én je leert er zelf ook nog wat van. Maar het mooiste zou natuurlijk zijn dat jongleren een vak op school wordt. Dan slaan we twee vliegen in één klap! Mag ik alle jonge ouders en hun kinderen aanraden om samen te leren jongleren?
Trouwens, als je me niet gelooft over al die goede eigenschappen van jongleren, raad ik je aan dit stuk eens te lezen: https://jonglerenengezondheid.wordpress.com/2011/05/30/de-hersenen-jongleren-graag/
Ondertussen blijf ik solidair dooroefenen!
